((-------«امام منجی»-------))

در خصوص نحوه به شهادت رساندن امام حسن عسکری(ع) باید گفت که در طول دوران خلفای عباسی چون معتز ومهتدی آنان همواره تلاش‏هایی را در جهت از میان برداشتن امام انجام دادند که به خواست الهی این تلاش ها بی ثمر ماند اما در دوران معتمد عباسی به دلیل افزایش نفوذ و محبوبیت امام (ع) در جامعه و توجه روز افزون مردم به ایشان، معتمد به شدت نگران شده و هنگامی که مشاهده می‏ کند زندان و اختناق نه تنها از عظمت ایشان نمی‏ کاهد بلکه بالعکس به محبوبیت ایشان می‎ افزاید به شیوه دیرینه خود یعنی به شهادت رساندن امام در حالی که شش سال بیشتر از امامت ایشان سپری نشده بود مبادرت می‏ کند...

...به ادامه مطلب بروید

آن حضرت طبق مشهور، روز هشتم ربيع الثّانى ، سال ۲۳۲ هجرى قمرى در شهر مدينه منوّره متولد شدند، و پس از شهادت پدر بزرگوار خود امام هادی علیه السلام  به امر خدا و همچون پيشوايان گذشته به امامت رسيدند دوران امامت ایشان مصادف با خلافت  سه خلیفه عباسی  المعتزّ بالله (معتز عباسی) (۲۵۲- ۲۵۵) المهتدی بالله (مهتدی عباسی) (۲۵۵- ۲۵۶)  المعتمد بالله (معتمد عباسی) (۲۵۶- ۲۷۹) بود. و در هفت سال امامت خود به واسطه سختگيرى بيرون از اندازه خلفا  ، با تقيّه بسيار شديد رفتار مى كردند.

در واقع  خلفای عباسی از هرگونه اعمال فشار و محدودیت نسبت به ائمه شیعه  دریغ نمی کردند و این فشارها در عصر امام جواد و امام هادی و امام عسکری  بویژه در سامراء به اوج خود رسید. شدت این فشارها به قدری بود که این ائمه بزرگ ، با عمر کوتاهی جام شهادت نوشیدند: امام جواد در سن ۲۵ سالگی، امام هادی در سن ۴۱ سالگی و امام عسکری در سن ۲۸ سالگی .

امام حسن عسکری در شرایطی به امامت رسیدند عصر خفقان در دوران امام هادی علیه السلام به اوج خود رسیده بود. حاکمان  مستبد عباسی اموال دولتى را به خود اختصاص مى‏دادند. و شمار اموال خواص آنان به ميليونها مى‏رسيد. خليفه اموال گزافى  را به سران سپاه، نزديكان و بستگان و شعراى چاپلوس خود بذل‏وبخشش مى‏كردند.

به خاطر همين وضع اجتماعى فلاكت بار، آتش انقلابهاى اجتماعى‏شعله ور گرديد. يكى از بارزترين اين انقلابها - در دوران امام‏عسكرى‏عليه السلام - انقلاب يحيى بن عمر طالبى بود كه در كوفه به وقوع‏پيوست. يحيى كوفه را تصرف کرد و زندانيان را از بند رها كرد. امّا سرانجام  توسط سپاه عبّاسى سركوب شد و رهبر آن نيز به قتل ‏رسيد. روز قتل يحيى در تاريخ جنبش مكتبى، روزى بزرگ است زيرا اين حادثه يكى ديگر از حلقه‏هاى زنجير مصيبت هايى است كه بر خاندان‏پيامبرصلى الله عليه وآله وارد آمد...

همزمان با فرارسیدن سالروز شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام، ترجمه و شرح حدیثی در این خصوص از مرحوم آیت‌الله آقا مجتبی تهرانی برای علاقه‌مندان ذکر می‌شود:

روی عن حسن بن علی العسکری علیه السلام قال:

اَوْرَعُ النَّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ، اَعْبَدُ النَّاسِ مَنْ اَقَامَ عَلَى الْفَرَائِضِ، اَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَکَ الْحَرَامَ، اَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً مَنْ تَرَکَ الذُّنُوبَ.

از امام حسن عسکری(ع) روایت شده که حضرت فرمودند:

باورع‌ترین مردم کسی است که وقتی به عملی رسید که نمی‌داند حرام است یا حلال، آن کار را انجام ندهد. «اَوْرَعُ النَّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ»؛ وقتی به یک عملی می‌رسی که شبهه ناک است، یعنی نمی‌دانی این کار باطل است یا صحیح، حرام است یا حلال، اینجا توقف کن! آن کار را انجام نده! باورع‌ترین مردم این شخص است...

عصر امام حسن عسکری(ع) برای شیعیان آخرالزمانی از ویژگی خاصی برخوردار است. زیرا پس از این دوره برای شیعه حوادثی به وقوع می‌پیوندد که در تاریخ کم نظیر است. برای اطلاع از این موضوع، ابتدا دیدگاه مرحوم علامه آیت‌الله سید محمد حسین حسینی طهرانی درباره سیر علوم و تاریخ شیعه در عصر امام حسن عسکرى(ع) و سپس نگاهی اجمالی به عصر غیبت بیان می‌شود.

علامه طهرانی در جلد شانزدهم کتاب شریف «امام شناسى» چنین می‌نویسد: آن حضرت در شهر ربیع‌الاخر از سال ۲۳۱ و یا ۲۳۲ متولد شد و در هشتم ربیع‌ الاول از سنه ۲۶۰ در سامرا رحلت یافت و با پدر بزرگوارش هر دو در خانه خود، مدفون شدند. ایام امامت آن حضرت شش سال و عمرشان ۲۸ یا ۲۹ سال بود که بعد از حضرت امام محمد تقى(ع) کوچکترین امامان بوده‌‏اند...