در رفتار بومیان هشتصدهزارساله مکزیک، هیچ نشانی از بدبینی و پنهان‌کاری و عقده آخرالزمان دیده نمی‌شود. مایاها در وطن‌ قومی‌شان، واقع در شبه‌جزیره یوکاتان مکزیک، سرشان به زندگی خود گرم است و هنوز هم با همان سه‌چرخه‌های مملو از فرزندان و بار علوفه، در جاده‌های پیرامون پرسه می‌زنند. هنوز هم در مجالس شادیشان لطیفه‌های بدقلق می‌گویند و عصرها صندلی خود را کنار گذرها می‌گذارند و هوای نسبتاً سرد بعد از یک روز داغ را با گپ و خنده می گذارند.

خیلی‌هایشان هنوز ساکن خانه‌های شالی‌پوش و تخم‌مرغی‌شکلی هستند که برای مقابله با گرمای سوزان یوکاتان طراحی شده و در همانجا هم غَله می‌کارند؛ پرتغال می‌چینند و حیوان پرورش می‌دهند. وقتی از آن‌ها راجع به آخر هفته می‌پرسی، که گویا قرار است چرخه‌ ۵۱۲۵ ساله تقویم بلندمدت مایا، موسوم به باکتون سیزدهم به سر برسد، اکثرشان با لحنی صمیمانه، از فلسفه قوم مایا برایت می‌گویند...