روز نهم ربیع، روز شادمانی است. شادمانی اهل بیت است. آن را قدر بدانیم و به حرام آلوده نکنیم. گاهی کسانی که عنوان دوستی دارند، حرام های خیلی روشن و مسلّم را انجام می دهند. البته اگر واقعاً دوست بود که این کارها را نمی کرد و به حرام آلوده نمی شد، به بی ادبی آلوده نمی شد، به بی حیایی آلوده نمی شد.

یک آقای بزرگواری است که الان در استان خراسان، امام جمعه است. ایشان یک طلبه  فاضل و خیلی باعرضه بوده و دو سه زبان خارجی هم آموخته بود و آرزو می کرد که برای کارهای تبلیغی به کشورهای خارجی برود. یک وقت فرمایشات رهبر را گوش می کند که از ایشان سؤال کردند که اگر شما در این مقام رهبری نبودید، دلتان می خواست که چه کاری انجام بدهید؟ ایشان فرموده بودند که دلم می خواست بروم در یک روستا و کار آخوندی بکنم.
ایشان، اوّلین بار که این حرف را شنیده، از آن آرزو که امیدوار بود برای کارهای تبلیغی به کشورهای خارجی برود، دست برداشت و گفت خُب می رویم به یک روستا. به سیستان و بلوچستان رفت. اوّل که به آن روستا وارد شده بود، کسی جواب سلامش را هم نمی داد. اما باقی ماند و حوصله کرد. خوش اخلاقی و خدمت نشان داد. آرام آرام اهالی این روستا به او علاقه مند شدند، اهالی آن روستا به او علاقه مند شدند، این جا می توانست کار بکند، آن جا می توانست کار بکند، از این طرف می بردنش، از آن طرف می بردنش.