((-------«امام منجی»-------))

از گذشته تا کنون همواره بحث حضور زن در جامعه مطرح بوده است و اینکه آیا زن بایستی در جامعه حضور داشته باشد؟ در صورت حضور، نحوه حضورش چگونه خواهد بود؟ در روزگار ما کفه ترازو به نفع گروهی سنگینی می کند که موافق حضور زن در جامعه اند و هر چه بیشتر می گذرد سنگینی آن افزایش پیدا می کند و نتیجه این روند، وضعیت فعلی جامعه ماست!

در حدیثی از حضرت زهرا (س) آمده است که سعادت زن آن است که هیچ مرد نامحرمی را نبیند و هیچ مرد نامحرمی هم او را نبیند. معمولا بعد از خواندن این حدیث و احادیثی ازاین حیث سعی می کنیم با هنر توجیه هزاران توضیح! برای رد کردن آن بیاوریم زیرا این احادیث را مطابق احولات کنونی روزگارمان نمی یابیم و یا ممکن است با قیافه عالمانه اجرای این احادیث را ناشدنی ،غیرممکن، غیر امروز بدانیم.

اگر کم و بیش اهل مطالعه و تاریخ باشیم باید بدانیم که گوینده این حدیث کسی است که به سهم خود والاترین مشارکت های فرهنگی و سیاسی را در حساس ترین مقاطع تاریخ بشر به خود اختصاص داده است و در مقطع نیاز که حضور خود را در جامعه ضروری می دانسته با تمامی وجود پا به میدان می گذارد و هزینه این حضور را با جان خویش پرداخت می کند. شاید جمع بین آن فرمایش و این عملکرد برای بسیاری دشوار باشد و گروهی به دلیل ضعف خود آن را متناقض ارزیابی کنند یا با حذف یکی از آنها، تکلیف خود را پیدا کنند. یعنی یا به ماندن زن مسلمان در خانه حکم داده اند و یا به حضور بی محابا و راحت و رایج زن در جامعه و اختلاط و تداخل حریم ها تن داده اند...

خداوند بزرگ شناخت حقوق و وظایف زنان را به عرف و عادتی که میان مردم درباره معاشرت و رفتار آنها با یکدیگر وجود دارد محول کرده است، و شیوه عرف بین مردم تابع شرایع و عقاید و آداب و عاداتشان است. پس این جمله میزانی به مرد می‌دهد تا با آن رفتارش را با همسرش در تمام شئون و احوال زندگی بسنجد. بعد از انعقاد عقد نكاح و گره خوردن دو شخصيت زن و مرد با يكديگر و ساختن يك خانواده، تعامل و رفتار متقابل زوجين با يكديگر نقش منحصری در بقا و تكامل و تعالی خانواده ايفا می‌كند...